Argh! Wachtkamers! Vergeetputten voor tijd. Kostbare tijd. Van zodra je er een voet binnenzet ben je verloren. “Ach, ik heb toch niets beters te doen”, probeer je jezelf te sussen. FOUT! Je hebt altijd iets beters te doen dan tussen een mengelmoes van zagende en jankende koters te proberen je geest te verdoven met tijdschriften uit lang vervlogen tijden.
Binnenin begin je te koken: “GodverDOMME! Ik had een afspraak om kwart na 6, het is nu ondertussen 6u16 en ik zit hier NOG! MILJAARDE!!”. Maar uiterlijk moet je je als de kalmte zelve profileren. Al knikkend glimlachen als er nog maar eens een moeder binnenkomt geflankeerd door haar duivelsgebroed.
“Mama, ik wil noepke!”
– “Mama heeft geen snoepke schatje”
“Das wel mama, ik wil NOEPKE!”
– “Mama heeft geen snoepkes schatje, hou u even rustig”
“Mama liegt, ik wil noepke mama, NOEPKE!!”
Op dat moment wil je liefst gewoon rechtstaan en die kleine zenuwterrorist een welgemikte klap tegen de onontwikkelde hersenen verkopen. Maar je houdt je in, hopend dat iemand anders dat niet zal doen.
Als het nog niet erg genoeg is, zal je allicht zien dat op dat moment een andere reeds langer aanwezige moeder, voor wie een verbod tot voortplanting zou moeten opgelegd worden, haar nageslacht voorziet van een kleurrijke lekstok, waarna eerstgenoemde kleine laat merken dat zijn eerdere zenuwsloping slechts een fractie van zijn kunnen was.
*zucht*
Oh man, was ik maar terug 6 jaar, dan kon ik hardop zagen, klagen en schreeuwend rondlopen, en niemand zou er iets van zeggen. Want ik kan u vertellen, van een man van 27 wordt dit allerminst goedgekeurd.
Painfully Redundant 